Starym Bieszczadnikom.

Szli przed nami i pod słońce, i pod wiatr

z dziurawego buta, często wylewając błoto.

Czasem szpetnie przeklinali los,

za bogactwo mając tylko buków złoto.

Spoglądały na nich, spod słomianych brwi,

okienkami świecąc niby złotym prosem,

stare chaty-dobre duchy dawnych dni

otulając czułym ciepłem w mroźne noce.

Nieraz szeptał im na ucho deszcz,

co łagodził wszystkich spraw kontury,

że za nimi przecież inni pójdą też

by odkrywać po swojemu tamte góry.

Szli przed nami i przez łąkę, i przez las

wyskubując z palców, kolce po jeżynach.

Został po nich, jeszcze ciepły ślad,

choć wiatr rozwiał, popiół po dolinach.